วิทยานิพนธ์เรื่องนี้มีวัตถุประสงค์ ๓ ประการ คือ (๑) เพื่อศึกษาแนวคิดเรื่องความงามที่ปรากฏในคัมภีร์พระพุทธศาสนาเถรวาท (๒) เพื่อศึกษาหลักธรรมที่ทำให้งามตามหลักคำสอนในคัมภีร์พระพุทธศาสนาเถรวาท และ (๓) เพื่อศึกษาการประยุกต์หลักธรรมที่ทำให้งามมาใช้ในการดำเนินชีวิตในสังคมปัจจุบัน โดยผู้วิจัยทำการศึกษาเชิงเอกสาร ผลการศึกษาพบว่า

แนวคิดเรื่องความงามที่ปรากฏในคัมภีร์พระพุทธศาสนาเถรวาท ได้มาจากการที่ พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่มีหลักธรรมในการปฏิบัติเพื่อให้เกิดความงาม ซึ่งจัดเป็นความงามภายในที่มีคุณค่า เป็นความงามของจิตใจที่ผ่านการพัฒนาตามหลักคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งเป็นความรู้ที่พระองค์ทรงค้นพบและนำมาสั่งสอนถ่ายทอดให้กับมนุษย์โลกตลอด ๔๕ พรรษา ดังนั้น แนวคิดเรื่องความงามจึงมาจากการมีธรรมในใจ หรือมีความงามภายในแล้วจึงมีความงามภายนอก แต่ขณะที่ปัจจุบัน พบว่าเรามีการให้คุณค่าของความงามเบี่ยงเบนไปจากความเป็นจริงของชีวิต คือ การให้คุณค่าของความงามที่เปลือกนอก คือด้านร่างกายตามค่านิยมของคนในสังคมนั้น ซึ่งเป็นความงามที่เคลือบด้วยกิเลสตัณหาของความเห็นของผู้ที่ให้คุณค่าของความงามผ่านร่างกายนั้น เป็นการปกปิดความจริงที่อาจจะอัปลักษณ์ ประกอบด้วยความเห็นแก่ตัว เห็นประโยชน์ส่วนตนเป็นใหญ่ มีความหลอกลวง ไม่มีความจริงใจ

สำหรับหลักธรรมที่ทำให้งามตามหลักคำสอนในคัมภีร์พระพุทธศาสนาเถรวาท ได้แก่ อัปปมาทะ ขันติ โสรัจจะ ไตรสิกขา พรหมวิหาร ๔ สังคหวัตถุ ๔ เบญจศีล เบญจธรรม กัลยาณมิตร ๗

การประยุกต์ใช้หลักธรรมที่ทำให้งามมาใช้ในการดำเนินชีวิตในสังคมปัจจุบัน โดยสามารถกล่อมเกลาจิตใจของผู้ที่นำไปปฏิบัติให้เกิดความงามอย่างแท้จริง ดำรงชีวิตอยู่อย่างไม่ประมาทคือไม่ขาดสติ เป็นคนมีความอดทนสงบเสงี่ยมต่อสิ่งยั่วยุ มีศีลธรรมประจำใจ สภาพจิตใจสงบ ความเห็นถูกต้อง พร้อมทั้งมีสติปัญญาพิจารณาหาเหตุผลบนความเป็นจริงของชีวิต มีเมตตากรุณาด้วยพรหมวิหาร มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ พูดจาอ่อนหวาน ช่วยเหลือสังคม วางตนเหมาะสม และเป็นเพื่อนที่ดี ซึ่งเป็นความงามภายในที่ทรงคุณค่าอย่างแท้จริง มั่นคง และสามารถเป็นที่รักของเพื่อนมนุษย์ทั่วโลก

Download