การวิจัยเรื่อง “การบูรณาการหลักธรรมมงคลสูตรเป็นฐานการพัฒนาตน” ครั้งนี้          มีวัตถุประสงค์ ๒ ประการ คือ ๑) เพื่อศึกษาแนวคิดและทฤษฎีที่เกี่ยวกับการพัฒนาตน ๒) เพื่อศึกษาหลักธรรมมงคลสูตรสำหรับใช้เป็นฐานการพัฒนาตน เป็นการวิจัยเชิงผสานวิธี ประกอบด้วยเชิงเอกสารและคุณภาพ

ผลการวิจัย พบว่า

การพัฒนาตน คือการที่บุคคลพยายามที่จะปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตนด้วยตนเองให้ดีขึ้น เหมาะสมกว่าเดิม ทำให้สามารถดำเนินกิจกรรม แสดงพฤติกรรม เพื่อสนองความต้องการ หรือเป้าหมายที่ตนตั้งไว้ ซึ่งเป็นการพัฒนาศักยภาพของตนด้วยตนเองให้ดีขึ้นทั้งร่างกาย จิตใจ อารมณ์ และสังคม เพื่อให้ตนเป็นสมาชิกที่มีประสิทธิภาพของสังคม เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น ได้แก่ ๑) พาหุสัจจะ คือความที่ไดศึกษาเล่าเรียนมากทรงความรูกว้างขวาง ใส่ใจสดับรับฟัง ค้นคว้าหาความรูอยูเสมอ ๒) ศิลปะ คือความเป็นผู้ฉลาดในการแสดงออกมาให้ปรากฏอย่างงดงามน่าชม ศิลปะทางกาย คือ การปรับตนดี มีมนุษยสัมพันธ์ที่เหมาะสม ๓) วินัย คือความ สามารถในการบังคับตนเองให้ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์และระเบียบต่างๆ นั้นมีโยชนทั้งต่อตนเองและสังคมโดยส่วนรวม

หลักธรรมมงคลสูตรเป็นฐานการพัฒนาตน ๑)  การบูรณาการหลักพหูสูต โดยการฝึกตนให้รู้จักการศึกษาเรียนรู้ที่เกี่ยวกับเศรษฐกิจพอเพียง ๒) การบูรณาการหลักศิลปะ โดยฝึกตนให้มีทักษะ ความชำนาญในการประกอบอาชีพ และพิจารณาหาจุดสำคัญ นำมาใช้ในการทำงาน ๓) การบูรณาการหลักวินัย  โดยการยึดถือกฎเกณฑ์การประกอบอาชีพ โดยเน้นการประกอบอาชีพสุจริต การประหยัด